جنبش زنان عدالتخواه افغانستان وانجمن فعالین حقوق زنان مهاجر نسبت به بی توجهی معنادار جهان در برابر وخامت اوضاع مهاجرین افغانستانی مقیم ایران اعتراض کردند.
این فعالان حقوق زن امروز (شنبه، ۶ عقرب) نسبت به عدم موضعگیری شفاف جامعه جهانی در قبال دشواری‌های مهاجرین افغانستان در ایران اعتراض کرده و با صدور اعلامیه‌ی خواست‌های شان را مطرح کردند.
در اعلامیه آمده است: چنانکه معلوم است بعد از فروپاشی نظام جمهوری اسلامی و اشغال افغانستان توسط طالبان، هزاران انسان اعم از کارمندان دولتی، کارمندان رسانه‌ها، فعالین جامعه مدنی، نظامیان ارتش، پولیس، و سایر افراد تحت خطرات جدی امنیتی به جمهوری اسلامی ایران مهاجر گردیده اند که در قدم نخست باید از دولت و ملت ایران بابت اینکه همه کشورها در روزگار نابسامان دروازه‌های‌شان را به روی مردم افغانستان بسته اند، ولی دروازه جمهوری اسلامی برای پذیرش مهاجرین باز بود سپاس گزاری نماییم، و جامعه افغانستان این را بپذیرند که ظرفیت مهاجرین افغانستان در کشور ایران به مرز بیشتر از پنج میلیون نفر میرسد که این آمار از ظرفیت هرکشوری بالا است، و بخاطر عدم توجه و نگاه تعصب‌آمیز سازمان‌ملل و سازمانهای بشری اکثر مهاجرین شرایط مناسب ندارند.
اعتراض امروز ما به اقدامات شرم آور کشورهای مدعی دموکراسی و حقوق بشر است که در طول سالهای متمادی به بهانه دموکراسی و حقوق بشر وارد کشور ما شدند و در خفا فقط در راستای منافع و اهداف خود قدم برداشتند و در نهایت در مذاکرات دوحه که در بی‌خبری مردم افغانستان انجام شد تمام عزت و آبروی افغانستان را به حراج گذاشته و کشور را به کام هیولای تروریزم سقوط دادند. ما نه از دولت‌ها بلکه از ملت‌های بیدار جهان تقاضا داریم که بر دولت‌های متبوع خود فشار آورده و در این روزگار سیاه دست یاری به سوی مهاجرین افغانستان دراز نمایند.
این فعالین حقوق بشر همچنان با مخاطب قرار دادن سرمنشی سازمان‌ملل، سازمان امور پناهندگان و مهاجرین و سازمان ملی مهاجرت گفته است: پناهنده شدن و مهاجرت نه یک انتخاب که یک اجبار است. این تنها صدای یک مجموعه از خانم های افغانستان نیست بلکه این صدای یک ملت است که در اثر سیاست های غلط جامعه جهانی مهاجر، بی خانمان و آواره شده اند و امروز به دور از خانه و کاشانه هایشان در غربت و بی‌کسی در بدترین حالات ممکن زندگی میکنند.
چرا کمیساریای امور مهاجرین و پناهندگان سازمان ملل در قسمت مهاجرین بی توجه است؟ در حالی که مهاجرین افغانستان از جمله آسیب پذیرترین مهاجرین در سراسر دنیا و بخصوص در کشور ایران هستند.
چرا به کنوانیسیون‌ها، مصوبه‌ها و منشور حقوق بشر که خود کشورهای عضو سازمان‌ملل برای حقوق جامعه بشری تصویب نموده عمل نکرده و در قسمت پرونده های پناهندگی ومهاجرت مردم افغانستان اقدام نمی‌گردد؟
پیام ما به دبیرکل سازمان‌ملل آقای (آنتونیو گوترش) این است که ما امروز نیازمند اشد کمک‌های بشری از قبیل اسکان مجدد و توجه‌های بیشتر بشردوستانه سازمان‌ملل در امور مهاجرین هستیم.
آنان در این اعلامیه خطاب به جامعه بین المللی گفته است: شما به خوبی میدانید که بانوان افغانستان در شرایط کنونی چگونه زندگی ذلت‌بار را تجربه میکنند. حقوق اساسی و اولیه ما از ما گرفته شده و همه فرصت‌های سیاسی، تحصیلی، فرهنگی و اجتماعی را ازما ربوده اند و زمینه‌های رشد و تعالی افغانستان را از ما گرفته اند. ما به عنوان انسان حق تعلیم و تحصیل و حق زندگی اجتماعی داریم. ما حق داریم که فرزندان‌مان صاحب تعلیم و تحصیل شوند و در یک جامعه صلح‌آمیز زندگی کنند، بنا براین از شما میخواهیم دروازه‌ها ومرزهای انسان دوستانه تانرا برای قشر آسیب‌پذیر مردم افغانستان باز نگهدارید.