خشونت های ساختاری و جنگ در افغانستان باعث شده که کودکان زیاد، نان آوران کوچک خانواده خود باشند.
فرخنده: شاید هیچ پایتخت در دنیا به اندازه کابل، کودکان کار را در خود جا نداده باشد.
از میان هزاران کودک که در افغانستان مصروف کارهای شاقه استند یکی هم مونسه کوچک است،
مونسه نه ساله هر روز روی کاشی های سرد و نمناک جاده ها فرش پهن میکند و قلم و ماکس هایش را برای فروش روی فرش میچیند.
زمستان سال ۱۴۰۲، دست و صورت کوچک اش در کوچه های نمناک و پر از گل و لای از سرمای زمستان خنک خورده و سرخ میشود،
گونه های سرخ مونسه بیشتر او را معصوم و شبیه فرشته ها می سازد.
مونسه بیشتر در جاده های اطراف دانشگاه کابل و دانشگاه طبی نشسته و منتظر میماند تا محصلان از او قلم و ماکس بخرند و خواهر اش در سرک دیگر چهارراهی دانشگاه کابل به کار اش ادامه میدهد.
مونیسه و خواهرش که دو سال از او بزرگ تر است تنها نان آوران خانه استند، شام خواهرش پیش او آمده و هر دو یکجا خانه می روند.
پدر مونیسه مریض است و توانایی کار کردن را ندارد، مادر اش نیز در خانه از مریض مراقبت میکند.
مونسه ی کوچک آروزی های بزرگ در سر دارد او می گوید دوست دارد مکتب برود و درس بخواند «بزرگ که شدم میخواهم وظیفه داشته باشم و بتوانم پدرم را پیش داکتر ببرم و تداوی کنم»
مونسه و خواهر اش بخاطر نداشتن کارگر بزرگتر از خودشان مجبور شدند مکتب را ترک کنند و کار کنند.
مونسه می گوید « روز پنجاه یا صد افغانی من کار میکنم و خواهرم زیادتر کار میکند هر دو پول ها را به مادرم میدهیم تا برای ما و پدر و برادر کوچک ام چیزی پخته کند».
مونسه کوچک نیز جز از صد ها کودک کار در افغانستان است که به جای بازی های کودکانه و آموزش دوران کودکی اش را با کار در جاده ها سپری میکند.
به اساس قوانین ملی و بین المللی کارهای شاقه که به رشد فکری و سلامت اطفال صدمه بزند و مانع تعلیم کودکان قراربگیرد ممنوع قرار داده شده است.
در همین حال، سازمان نجات کودکان گفته است که آمار کودکان کار در افغانستان نسبت به سال گذشته‌ی میلادی ۳۸ درصد افزایش یافته است.
ارشد ملک، رییس عمومی سازمان نجات کودکان در افغانستان(save the children) گفته است که شرایط اقتصادی، کاهش سرمایه‌گذاری، بحران‌ها، تغییرات اقلیمی و اختلال در کار بانک‌ها همه با هم بر روی وضعیت اقتصادی در افغانستان و به‌ویژه وضعیت کودکان، اثر منفی داشته که باعث افزایش کودکان کار در کشور شده است.
آقای ملک گفته که بیش از دومیلیون نفر در افغانستان که ۵۰ درصد از آن‌ها را کودکان تشکیل می‌دهند، به کمک‌های فوری بشری نیاز دارند.