فرخنده: سازمان ملل متحد در گزارشی تازه اعلام کرده است که ۲۱.۴ میلیون زن و دختر در افغانستان تحت حاکمیت طالبان با فرسایش نظام‌مند حقوق انسانی خود، از جمله حقوق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، روبه‌رو شده‌اند. این گزارش هشدار داده است که زنان و دختران افغان به دلیل سیاست‌های محدودکننده طالبان به حمایت فوری و پایدار جامعه جهانی نیاز دارند.
بر اساس گزارش ملل متحد، طالبان در سه سال گذشته سیاست‌هایی را اجرا کرده‌اند که دایره زندگی زنان را تنگ‌تر کرده است. این سیاست‌ها شامل ممنوعیت کار در مشاغل دولتی، عدم اجازه استخدام در سازمان‌های غیردولتی و آژانس‌های بین‌المللی، و منع تحصیل فراتر از صنف ششم است. در تازه‌ترین اقدام، آموزش‌های طبی برای زنان و دختران نیز ممنوع شده است.
رویا سرفراز، فعال حقوق زن، در واکنش به این وضعیت گفت: «ما تلاش خواهیم کرد که این گروه تروریستی را به محکمه بین‌المللی بکشانیم. این حق ما نیست که حق دانایی را از ما سلب کنند و ما را به سوی تاریکی بکشانند.»
این محدودیت‌ها زندگی بسیاری از زنان افغان را تحت تأثیر قرار داده است. ساجده الکوزی، دانشجوی یک انستیتوت علوم طبی، پس از بسته شدن مرکز آموزشی‌اش توسط طالبان، تنها روزنه امید خود را از دست داده است. او می‌گوید: «من نرسنگی می‌خواندم. طالبان انستیتوت ما را بسته کردند. این بسته نمودن دروازه انستیتوت‌ها به معنی نابودی زنان است. من نمی‌دانم که بعد از این چه کنم.»
در حالی که طالبان محدودیت‌های بیشتری بر آموزش و اشتغال زنان اعمال کرده‌اند، افغانستان یکی از بالاترین میزان‌های مرگ‌ومیر مادران و نوزادان را در جهان دارد. نبود کادر پزشکی زنانه یکی از دلایل اصلی این بحران است.
فهمیه یکی دیگر از زنان، می‌گوید: «من بسیار مریض هستم و اگر مبلغ پولی هم به دست من می‌آید، باید به داکتر پرداخت کنم. سال‌ها است که با بیماری‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنم.» شادمان، یکی دیگر از باشنده‌های غور، افزود: «وقتی که ما مریض می‌شویم، مجبور هستیم به شهر برای درمان برویم. باید یک هزار الی هفت صد افغانی کرایه راه را بپردازیم.»
بر اساس گزارش ملل متحد، از میان ۲۳.۷ میلیون نفری که در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند، ۷۷ درصد آنان زنان و کودکان هستند. این در حالی است که طالبان همچنان به سکوت خود در برابر پیامدهای سیاست‌هایشان ادامه می‌دهند و هیچ پاسخی به نگرانی‌های جهانی ارائه نکرده‌اند.
سیاست‌های محدودکننده طالبان نه تنها حقوق زنان و دختران را به شدت تحت تأثیر قرار داده، بلکه بحران‌های اجتماعی و بشردوستانه گسترده‌ای را در افغانستان به همراه داشته است. با ادامه این وضعیت، فشار بر جامعه جهانی برای حمایت از زنان افغان و مقابله با این محدودیت‌ها افزایش یافته است.