برای مصاحبه با” آرزو محمدی” آماده می‌شدم که یادم آمد زمانی من هم با یک اداره دولتی کار می‌کردم، شامل بست شده بودم. آرزو محمدی فارغ التحصیل رشته جامعه شناسی از دانشگاه کابل است می‌گوید، چندین سال در وزارت صحت عامه افغانستان وظیفه با معاش خوب داشته است.
به گفته آرزو” معاش که میگیرفتم به فامیل ام هم کمک مالی می‌شدم و هم از اینکه میتوانستم به آنها کمک شوم خوشحال بودم، در کنار این همه میخواستم ماستری ام را نیز شروع کنم اما با تغییرحکومت و آمدن طالبان زنده گی ام زیر و رو شد.”
آرزو با نگاه سرد گفت، زنان از کار و تحصیل محروم شدند، باورها و امید به آینده بهتر هم شکسته شده است.« بعد از روی کار شدن طالبان در افغانستان، اول معاش ما نصف شد و باید با مزد بسیار ناچیز کار زیادی می کردیم و همچنان کار مطابق میل طالبان باید انجام می‌شد، با وجود که در بخش صحت مجبور بودند، زنان را داشته باشند و من میتوانستم در کارم ادامه بدهم اما روحیه کاری از من گرفته شده بود و با افکار منفی طالب، من به کارم در چنین فضا ادامه داده نمی توانستم، با وجود مشکلات اقتصادی خانواده و خودم از کارم استعفا دادم.”
از او در مورد زنان و اعتراض های زنان پرسیدم؟ خانم محمدی به این باور است که؛ اعتراض های زنان برای مطالبه حقوق شان نمایان‌گر آگاهی و اراده محکم زنان است.
می‌گوید، دختران پس از فرمان‌هایی طالبان از درس محروم شدند، آنها در سخت ترین شرایط می‌خواهند راه بدیل برای ادامه تحصیل پیدا کنند، آغاز کار دانشگاه آنلاین زن و کورس های آنلاین دیگر خود بیان می کند دختران در تلاش رهایی از جهل استند.
اینکه چرا طالبان از زنان می ترسند و آنان را از جامعه و تحصیل منع می کند و زنان معترض را زندانی میکنند؟ گفت،” یک زن با سواد از حق خود آگاهی دارد و اجازه نمی دهد که فرزند اش به سلاح رو بیاورد و یا طالب شود، و اجازه نمی دهد که فرزند اش از راه خشونت و کشتن، انتحار اهداف خود را دنبال کند، زن با سواد از دشمنی، استفاده ابزاری از دین و از کشتن انسان های بی گناه به نام دین بیزار است، زن با سواد در آگاهی کامل برای پیشرفت خود خانواده و جامعه اش تلاش می کند با در نظر گرفتن حقوق دیگران.”
آرزو افزود، در شرایط فعلی طالبان برای زنان، و اقلیتهای مذهبی بخصوص قوم هزاره محدودیت‌های فروانی را وضع کرده است. با این همه آرزو محمدی در خانه آنلاین زبان انگلیسی می خواند و در تلاش است تا بورسیه های خارج از افغانستان بدست آورده و ادامه تحصیل نماید.
در همین حال، ماریا رسولی فعال و مدافع حقوق زن می گوید؛ بعد از تغییر نظام و روی کار آمدن طالبان تعداد زیادی دختران از کار و تحصیل منع شدند و همان طور زنان بسیاری از کار منع شدند، در حکومت طالبان زنان از حقوق اولیه شان بی بهره هستند.
سمیرا محسینی یکی دیگر از دختران قربانی تحول اخیر افغانستان و سقوط نظام افغانستان توسط طالبان است. او می گوید بعد از روی کار آمدن طالبان در افغانستان وظیفه اش را از داده و این مدت با مشکلات اقتصادی زیادی روبرو شده است.
سمیرا افزود” در مدت سال های که کار کرده، نصف معاش اش را ذخیره کرده که حالا با استفاده از پول پس انداز، برای اشتراک در کورس‌ها و امتحان بورسیه‌ها استفاده می کند تا بتواند پس از کامیابی در یکی از بورسیه‌ها، تصیل اش را در بیرون از کشور ادامه دهد.
به گفته سمیرا، آینده زنان و دختران در افغانستان به قهقرا کشیده شده، و با گذر هر روز استرس و تشویش و نامعلوم بودن آینده دختران و زنان، زندگی را برایش تنگ‌تر ساخته است.
سمیرا محسینی در آخرین پیام خود می گوید متاسفانه مردم افغانستان به خصوص زنان از گذشته تا به حال قربانی سیاست مداران مرد و اشتباهات اشخاص خودخواه و خایین شده است.
از سوی هم ماریا رسولی یکی از فعالان و مدافعان حقوق زن می‌گوید، بعد از تغییر نظام و روی کار آمدن طالبان، تعدادی زیادی دختران و زنان افغانستان از تحصیل، تعلیم و کار منع شدند حتی در این اواخر ممنوعیت زنان در پارک‌ها و سفرها نیز بر این محدودیت علاوه گردیده است.
خانم رسولی می گوید بدون شک این تغییرات بالای روحیه دختران و زنان تاثیر بسیار منفی داشته و آنها را با مشکلات روحی و روانی دچار کرده است.
به باور وی محدودیت‌ها باعث شده، سطح خشونت‌های خانواده گی افزایش پیدا کند و اقتصاد خانواده‌ها بخصوص خانواده‌های که قبلا زنان تامین کننده خرچ و مصرف آن خانواده بوده، بیشتر فلج اقتصادی شود. با این همه اما یک تعداد زیادی از دختران، هنوز هم دست از تلاش نکشیده وبا همت بلند به درس و تحصیل شان از راه‌های مختلف آنلاینی ادامه داده است. به باور خانم رسولی اما این کار برای اکثرا زنان افغانستان قابل دسترس نیست.
از نظر این فعال اجتماعی، جامعه ناتوان و رو به پیشرفت افغانستان نیاز دارد تا زن و مرد برای آگاهی کامل و تحصیل عالی دوشا دوش هم کار کنند تا مشکلات اقتصادی، فرهنگی و ادبی را کنارهم انجام دهند.
سهیلا گلستانی