طاهره از جمله زنان مبارزی‌ست که در جاده‌های کابل روزهای سختی را سپری کرده و حتا در کشور خودش در طول حاکمیت گروه طالبان بی‌پناه و مخفی زندگی کرده است.
ترس و استرس این‌که طالبان اورا دست‌گیر کند، آرامش شب‌و روز را از وی گرفته بود. استرس بازداشت از سوی طالبان و از سوی دیگر بی‌کاری، فقر و و ناامنی در کشور دغدغه‌هایی بودند که طاهره ناصری را فرا گرفته بود.
طاهره قبل از آمدن طالبان در یک نهاد خصوصی مصروف کار بود. در پهلوی آن فعالیت‌های مدنی و اجتماعی نیز داشت.
بعدها با روکار آمدن گروه طالبان و وضع محدودیت‌ها بر زنان از سوی این گروه، طاهره به جنبش‌های اعتراضی در برابر گروه طالبان پیوست. با مبارزه و اعتراض در جاده‌های کابل برای دادخواهی برای زنان حاشیه‌نشین افغانستان به مبارزه پرداخت. فعالیت‌های مدنی طاهره بیش‌تر از قبل شده بود. مجبور بود تا برای سرکوب این محدودیت‌ها با جمعِ از زنان معترض به جاده ها آمده و علیه این تبعیض جنسیتی در کشورش صدا بلند کند. برایش روزهای سختی بود.
طاهر از روزهای سخت مبارزه‌اش در افغانستان چنین روایت می‌کند: تعداد زیادی از مردان افغانستان ایدئولوژی طالبانی دارد. این را از وقتی‌که در صف مبارزات خیابانی پیوستم، فهمیدم. زمانی‌که مرا از برنامه‌ها و مصاحبه‌های تلویزیونی و یا در جاده‌ها در اعتراضات می‌دیدند، مرا تحقیر و توهین میکردند. مرا فاحشه خطاب میکردند. این خیلی اذیت کننده بود.»
طاهره از عدم حمایت مردان افغانستان شاکی است. حتا طوری‌که این افکار بر زنان حاشیه‌نشین و زنانِ که از حق و حقوق خویش بی‌خبر اند، خواسته و یا ناخواسته تحمیل شده است که آن‌ها نیز دنباله‌رو مردان زن‌ستیز اند.
ادامه این وضعیت و مجادله با افکار طالبانی جمع کثیری از مردم افغانستان، طاهره را نگران ساخته است. او مبارزه با چنین افکاری را کاری دشوار توصیف می‌کند.
طاهره از روزی‌که توسط استخبارات طالبان تحت پیگیری بود چنین روایت می‌کند: «زمانی که بخاطر محدودیت‌های گروه طالبان بر زنان هر روز محدودیت‌های جدیدی وضع می‌شد، ما کنفرانس مطبوعاتی دایر کردیم و از تمام رسانه‌ها خواستیم که این کنفرانس را پوشش بدهد و من شخصا انتقاد تندی از این گروه نمودم.»
بعداز آن برای مصاحبه با یک تلویزیون خصوصی تحت نظر این گروه دعوت شدم. من آنجا نیز بخاطر این محدودیت‌ها و کنفرانس که دایر کرده بودیم، سخن گفتم. هرچند که توسط آن رسانه به من گفتند که انتقادی از این گروه نداشته باشم. ولی من خاموش نماندم و انتقادم را از این گروه نمودم. بعداز مصاحبه من مورد تعقیب قرار گرفتم. استخبارات این گروه بامن تماس گرفتند که بابت سخن‌هایم در این مصاحبه برای‌شان وضاحت بدهم. یک‌ونیم ماه من تحت تعقیب این گروه بودم. به این خاطر مجبور به ترک وطن شدم.»
وی از سلب آزادی بیان در افغانستان شدیدا انتقاد می‌کند. طاهر معتقد است که رسانه‌های داخل افغانستان سانسور شده و تحت نظر طالبان نشرات داشته و «جنایت‌های» گروه طالبان پنهان می‌شود.
به گفته وی، طالبان منتقدین خود را دست‌گیر و شکنجه کرده و مردم افغانستان را به یک انزوا فرو برده است.
طاهره از تمام مردم افغانستان می‌خواهد که اتحاد و همبستگی شان را حفظ کرده و با ایدئولوژی «زن‌ستیزانه‌ی طالبان» مبارزه کند.
طاهره هم‌چنان از سازمان‌های بین‌المللی خواهان این‌ست که در کنار زنان و دختران محروم افغانستان بایستند و گام به گام با زنان افغانستان باشد. وی ابراز نگرانی در حد یک خبر و یا اعلامیه‌ها از سوی نهادهای حامی حقوق‌بشر و سازمان‌های بین‌المللی برای زنان افغانستان، کافی ندانسته و می‌خواهد به‌طور جدی این نهادها بر طالبان بخاطر محدودیت‌ها بر زنان، فشار وارد کند. تا زنان افغانستان بتواند از حقوق ابتدایی‌شان که همانا تحصیل و کار است، بهره‌مند باشد.