مادران در مناطق افغانستان از مشکلات صحی و اجتماعی رنج می برند.
شگوفه منحیث داکتر زن روزانه پای صحبت های مادران و زنان می نیشیند که هزاران حرف برای گفتن دارند که البته دنبال شونده خوب اند. شگوفه از حال و روز زندگی مادران و فرزندان که قربانی سنت‌های ناپسند شده با خبر می شود که به گفته وی حتا باوراش سخت است.
شگوفه غزنویی داکتر در یکی از شفاخانه های ولایت غزنی در بخش مادران و اطفال سوتغذی کار میکند.
او در صحبت با رسانه فرخنده از وضعیت روحی و روانی زنان و مادران افغانستان می گوید، روزانه مادرانی را ملاقات میکند که به دلیل قانون مرد سالار و فرهنگ سنتی و ناآگاه از روبرو شدن حتی با زن دیگر هراس دارند.
شگوفه هر روز حرف های ناگفته زنان، زندگی در جهالت و ظلم را می شنود که برایش خالی از رنج نیست اما امیدوار است به این که کوچک ترین کار که از دست اش می آید برای این زنان انجام می دهد.
سوال را از مادران پرسیدم که با کدام مشکلات صحی و روانی روبرو هستند؟
شگوفه؛ « تجربه که دارم و همه روزه می بینم، در منطقه که کار میکنم، مادران از مشکلات صحی و روحی و (اجتماعی) رنج می برند، زنان حتا از مواجه شدن با داکتران زن می ترسند، ما وقتی می خواهیم اطفال سوتغذی را زیر تداوی بگیریم و شرایط بستر شدن را دارند اما مادران آنها باز هم ترس دارند چی برسد به اینکه زنان و مادران برای مراجعه با داکتر بیایند و با ما حرف بزنند.”
او می‌گوید، من در جریان کارم با مواردی برخوردم که مادران زمانی با مشکلات روانی زیاد دچار بوده اما بخاطر ممانعت فامیل و شوهرش نتوانسته در شفاخانه مراجعه کند.
همچنان وقتی با هزار ترس و لرز، به شفاخانه مراجعه کردند و شرایط بستر را داشتند بخاطر ترس از شوهر، داکتر مرد و حتی ترس از محیط شفاخانه بستری نمی‌کردند.
در حالیکه شفاخانه برای آنها یک محیط امن است و تمام داکتران و کارمندان همه زنان است، اما آنها حتا جرعت این را ندارند که بروند و از مشکلات شان حرف بزنند، راز دل شان را بگویند و برای حل این مشکلات راه و چاره بسنجند.
در مناطق دور دست که کار می‌کردم، مادران و زنان بعد از آن که با مشاور و روانشناس حرف می زنند تا دو،سه حتا شش هفت جلسه نمی توانند به خاطر فشارهای«اجتماعی، خانواده گی» که بالای شان است، آزاد گپ بزنند، بعد از چندین جلسه وقتی میفهمند و پیدا می کنند که در محیط امن هستند آن وقت، قفل های قلب شان را باز می کنند و رازهای که سالها در دل شان دفن کرده بودند را بازگو می کنند.
وی گفت” مثلا ما در شفاخانه مادرانی را با مشکلات زیاد زندگی داشتیم که وقتی طفل شان گریه می کرد در عوض اینکه به طفل شان محبت بدهند طفل شان را زیر خشونت می گیرفتند، سیلی میزندد و حتا به حدی که ما طفل را از مادر دور می کردیم و برایش بازگو می کردیم که این کارات اشتباه است.”
به قول خانم غزنوی در جامعه سنتی، زنان و مادران از نحوه استفاده خدمات صحی نا آگاه اند. ” تنظیم خانواده یکی از مسایل اساسی است که همچنان زنان در افغانستان از آن ناآگاه است، من در جریان کار با زنان بسیاری سر خوردم که پشت سرهم اولاد به دنیا می آورند، حمل های پشت سر هم، مادر که طفل نه ماه سوتغذی در آغوش اش دارد، طفل دیگر شش ماه در بطن اش دارد، من با دیدن این حالت حیران می مانم، واقعا تاسف بار است، تاسف بار است مادری که حمل می گیرد نمیداند تنظیم خانواده چی است، واکسین دی تی پی چی است واکسین بگیرند، نگیرند.”
شگوفه منحیث داکتر زن که چندین سال در بخش صحت مصروف بوده در آخرین حرف و پیام اش می گوید؛ براساس گزارش سازمان صحت جهانی در هر دو ساعت، یک زن باردار در افغانستان می میرد،
میدانید یعنی چی؟
یعنی هر دو ساعت بعد تنها یک زن نه بلکه یک مادر، یک خواهر، یک دختر، یک همسر و از همه مهمتر یک انسان از بین می رود.
جهان در هر دو ساعت بعد تنها یک انسان نه بلکه شالوده چندین خانواده و سنگ بنای یک جامعه را از دست می‌دهد.
او با حالت تعجب می‌گوید، زنان و سکتور صحی در افغانستان تحت مدیریت طالبان چی خواهد شد؟
شکیلا گلستانی