فارغ شدن دانشجویان پسر از دانشگاه و نامعلوم بودن سرنوشت دانشجویان دختر، روایت از نا گفته‌های دانشجویان دختر در افغانستان.
بعد از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، این گروه نخست مانع حضور دانش آموزان دختر در مکتب ها شدند و دانشجویان دختر را اجازه حضور به دانشگاه های دولتی فقط برای یک سال(۱۴۰۱) داد که قوانین و مقررات سخت گیرانه ای مربوط به حجاب در دانشگاه ها وضع کردند.
زیبا ماندگار دانشجوی دانشگاه کابل که در خوابگاه این دانشگاه بود حضور یک ساله اش بعد از به قدرت رسیدن طالبان در دانشگاه را چنین باز گو می کند.
زیبا ماندگار:” ما بعد از حضور طالبان دوباره اجازه حضور در دانشگاه ها را یافتیم ولی این یک سال با مقرارت و محدودیت های حجاب اجباری زیادی دست و پنجه نرم کردیم به طور نمونه وقتی که از خوابگاه به طرف دانشگاه می رفتیم در دوازده خوابگاه چند خاله بود که همیشه حجاب مارا می دیدند ما مجبور بودیم چادر سیاه، حجاب سیاه که باید تا ساق پای ما می بود و حتا جوراب و پتلون ما هم باید سیاه می بود اگر نمی بود مرا به اخراج از خوابگاه تهدید می کردند و ما مجبور بودیم که با وجود اقتصاد ضعیف خانواده این چادر، حجاب و دیگر وسایل خود را بگیریم.”
دانشجویان دانشگاه دولتی افغانستان بعد از اتمام دو ترم در ماه قوس سال ۱۴۰۱ بعد از ختم آزمون فاینل شان از دانشگاه رخصت شدند و دانشجویان دختر به امید بازگشت دوباره به دانشگاه راهی خانه هایشان شدند و در زمستان آن سال طالبان با نشر مکتوبی دانشگاه ها را تا امر ثانی به روی دختران بستند و تا حالا که یک سال می شود زمان این امر ثانی به پایان نرسیده و هزاران دختر دانشجو در گوشه و کنار افغانستان چشم انتظار بازگشایی دانشگاه ها هستند.
در حوت سال ۱۴۰۱ طالبان با نشر مکتوب بازگشایی در دانشگاه تنها به روی دانشجویان پسر را اعلان کرد ولی از دانشجویان دختر و حضور شان در دانشگاه نام برده نشده بود.
خانم شفایی دانشجوی دانشگاه کابل است وی اگر امسال دانشگاه به روی دختران افغانستانی بسته نمی بود فارغ‌التحصیل می شود او از حال و حس آن روزها می گوید.
خانم شفایی: ” حس و حال که من داشتم مطمئنم که تمام دختران افغانستانی که از ولایت های مختلف به کابل و یا از کابل به دیگر ولایت ها بخاطر تحصیل می رفتند و نتوانستند که درس های شان را تمام کنند داشتند و زمانی که طالبان اعلان کردند که دانشگاه در ۱۵ حوت باز می شود البته تنها پسران می تواند در دانشگاه حضور یابد من احساس بد داشتم در آن زمان و آورز ها و اهداف از بین رفت و دو شبانه روز گریه کردم و امیدوارم که این احساس را دوباره هیچ وقت تجربه نکنم، من تقربیا چهارده سال می شود که کوشش می کنم درس می خوانم تلاش می کنم که تمام شان با یک مکتوب نابود شد با وجود این همه نا امید نشدم صنف های آنلاین گرفتم و حالا تلاش می کنم که بورسیه بگیرم و در بیرون از افغانستان تحصیلات خود را تمام کنم.”
بعد از بازگشایی دانشگاه بروی پسران در افغانستان این دانشجویان توانستند از مقطع لیسانس از دانشگاه های دولتی این کشور فارغ‌التحصیل شوند و جنشن فراغت شان را بدون حضور هم صنفی های دختر تجلیل کردند و با لباس های فراغت و امضا شده شان در صفحات اجتماعی عکس شان را به اشتراک گذاشتند بی خبر از دل هزاران دختر که اگر طالبان مانع تحصیل شان نمی شود آن هم فراغت شان را با لباس و کلاه فراغت تجلیل می کردند، زهرا رهنورد( نام مستعار ) دانشجوی دانشگاه تعلیم و تربیت شهید ربانی کابل است و فقط یک سال مانده بود که فارغ شود ولی امروز وی خانه نشین است و هم صنفی های پسر زهرا حالا از دانشگاه فارغ شده.
زهرا رهنورد:” من در سال ۱۳۹۸ از طریق آزمون کانکور وارد دانشگاه شدم آن زمان حس خوب داشتم همیشه برنامه داشتم و برنامه ریزی می کردم، واقعا جای تاسف است که در افغانستان دختران حق تحصیل ندارد یک از آن ها خودم هستم که از تحصیل باز ماندم و در کنج خانه نشستم این درد آور است من زمانی وارد دانشگاه شدم می خواستم تا مقطع دکترا تحصیل کنم و حالا حتا نتواستم لیسانس خود را به پایان برسانم، زمانی دیدم صنفی های که پسر بودند امسال توانستند فارغ شوند من در آن روز گریه کردم، آن که فارغ شدند و من نتوانستم و در یک کنج خانه نشسته آن را تماشا کردم، دختران در افغانستان از هر چیزی محروم است به جرم دختر بودن و من خودم را که حالا می بینیم آن دختر چهار سال قبل نیستم نا امید شدم و حالا در هر جای لباس فراغت دانشگاه را می بینم با خود می گویم حیف که نتوانستم فارغ شوم و به اهداف برسم.”
نور کریمی :” من موضوع فراغت صنفی هایم که پسر بود از گروپ درسی که در روان دانشگاه در واتساپ جور کرده بودند خبر شدم آن ها درباره این که چگونه فراغت شان تجلیل کنند حرف می زنند من واقعا ناراحت شدم که من نتوانستم در برای خود فراغت بگیرم.”
لیلا رضایی