فرخنده: همزمان با فرا رسیدن ماه رمضان یا”روزه”، شماری از باشندگان کابل از وضعیت بد اقتصادی، ازدیاد فقر، بیکاری و وضعیت بد حقوق بشری شکایت میکند.
فاطمه(مستعار) از جمله زنانی است که برای پیدا کردن یک قرص نان ساعت‌ها پیش درب نانوایی چشم انتظار کمک مردم می‌نشیند.
چادری می‌پوشد و چهره‌ای پوشیده اش مانع دیدن جسم نحیف اش می‌شود. وقتی به او نگاه کنیم احساس می شود روزها غذا نخورده باشد.
ازش پرسیدم چه مصروفیت دارد با صدای پر از بغض گفت «طالبان به من اجازه نمیدهد کار کنم قبلا در یک مزرعه کار میکردم و به خوبی می توانستم خرج و مصارف فامیل هشت نفری ام را تهیه کنم اما امروز وظیفه‌ای من نشستن کنار درب نانوایی و چشم دوختن به کسانی است که نان میخرد و منتظرم تا برای من هم یک یا دوتا نان بی‌گیرد»
می‌گوید سرپرست فامیل هشت نفری است، اما تامین مخارج شان بسیار دشوار شده، اکثر شب‌های که نمی توانم نان بی‌گیرم، بدون وعده غذایی میخوابیم، حالا که” روزه است” بدون سحری روزهای روزه را سپری می‌کنیم. این درد سرتاپای وجودم را می سوزاند من در هرصورت تحمل می توانم اما اولادهایم سخت ترین شرایط را در ماه، رمضان سپری می کند.
این تنها داستان فاطمه نیست، ده ها زن مستضعف دیگر در کوچه و پس کوچه‌های کابل تکدی‌گری یا خیرات جمع می‌کنند تا زندگی را شب و روز کنند.
زهرا نیز کمی با فاصله در صف منتظران است، تا خیرین و مردم برایش نان رایگان دهد. می‌گوید در یک فامیل ده نفری زندگی دارد.
او از اینکه شوهرش بیکار شده و زمینه کاری برایش فراهم نیست، گِیله‌مند است.
آنطرف‌تر، نزدیک کلکین نانوایی، مرد میان سالی نشسته، او نیز مانند فاطمه و زهرا منتظر است که مردم برایش نان بخرد تا برای خود و فامیلش نان بیبرد.
این در حالی است که دامنه ی فقر بعد از برگشت دوباره طالبان، گسترش یافته و زنان نمیتواند در بیرون از خانه کار کند.
افغانستان از جمله کشورهای فقیر که مردم بخاطر نبود کار دچار افت شدید اقتصادی شده است.
بر اساس گزارش‌های سازمان غذایی جهان تقریبا 90 فیصد مردم افغانستان زیر خطر فقر زندگی میکند، این وضعیت در دونیم سال اخیر و روی کار شدن ط-البان در افغانستان، افزایش یافته و بسیاری از خانواده‌ها توانایی تامین نان شب شان را ندارند.
کبرا علی‌زاده