فرخنده: جمعی از فعالان جامعه مدنی و خبرنگاران افغان مقیم ایران، که خود را اعضای «سازمان حمایت از جامعه مدنی و خبرنگاران» می‌خوانند، در یک نشست مشورتی به بیان مشکلات و چالش‌های خود پرداخته و از بی‌توجهی نهادها و سازمان‌های بین‌المللی به وضعیت خود انتقاد کردند. آنها اعلام کردند که سه سال است در ایران با «هزار درد و رنج» مواجه هستند و از سوی جامعه جهانی هیچ حمایتی دریافت نکرده‌اند.
در بیانیه این سازمان آمده است: «زنان نیم از پیکر جامعه هستند؛ اما نهادهای بین‌المللی آنان را به باد فراموشی سپرده‌اند.» این جمله نمایانگر احساس نارضایتی عمیق فعالان نسبت به عدم توجه به مسائل و نیازهای زنان افغان است که در این دوران بحرانی با چالش‌های مضاعفی روبرو هستند.
امید پویا، یکی از خبرنگاران و فعالان حقوق بشر، در این نشست گفت: «ما چندین بار به دفاتر سازمان ملل متحد در ایران مراجعه کردیم که صدای خسته و ناامید ما را بشنوند؛ اما نه تنها هیچ یک از مسئولان سازمان ملل و دیگر نهادهای بین‌المللی به وضعیت اسفبار و تبعیدی ما توجهی نکرده‌اند، بلکه ما را به یاد فراموشی سپرده‌اند.» او با انتقاد از نگاه دوگانه نهادهای بین‌المللی نسبت به پناهجویان افغان، خواهان رسیدگی به وضعیت بحرانی هموطنانش شد.
این فعالان همچنین از جامعه جهانی خواسته‌اند که خبرنگاران و اعضای جامعه مدنی افغانستان در تبعید را فراموش نکند، زیرا آنها در ایران با خطرات جدی روبرو هستند و مصونیت ندارند. آنها همچنین خواستار رسیدگی به پرونده‌های مهاجرتی خود شدند که پس از ترک افغانستان به دلیل حاکمیت طالبان، هنوز در کشورهای سوم مانند ایران و پاکستان بی‌سرنوشت باقی مانده است.
این موضوع در شرایطی مطرح می‌شود که پس از بازگشت طالبان به قدرت، بسیاری از فعالان جامعه مدنی، خبرنگاران، حقوق‌دانان و استادان دانشگاه افغانستان را ترک کرده و به کشورهای غربی پناه برده‌اند. اما روند طولانی و پیچیده‌ی بررسی پرونده‌های پناهندگی این افراد، نگرانی‌های جدی را برای آنها ایجاد کرده است.
فعالان و خبرنگاران افغان در این نشست تأکید کردند که بی‌توجهی به وضعیت آنها نه تنها به تبعات انسانی منجر می‌شود، بلکه می‌تواند بر آینده جامعه مدنی و رسانه‌ها در افغانستان تأثیرات منفی بگذارد. آنها از نهادهای بین‌المللی خواسته‌اند تا به این مسائل رسیدگی کنند و صدای آنها را در سطح جهانی به گوش همگان برسانند.