فرخنده: سه سال و شش ماه پیش، روزهای تاریکی بر افغانستان سایه افکند. بازگشت طالبان به قدرت، آغازگر دوره‌ای از محرومیت و سرکوب سیستماتیک برای زنان و دختران این کشور بود. قوانین زن‌ستیزانه، ممنوعیت‌های سخت‌گیرانه، و تلاش‌های مداوم برای حذف زنان از جامعه، از دختران کوچک مدرسه‌رو تا زنان فعال و تحصیل‌کرده، همه را هدف قرار داده است.
فرشته، زنی ۳۴ ساله از کابل، با اندوه می‌گوید: «هر روز که از خواب بیدار می‌شوم، با خبر جدیدی از ممنوعیت یا محدودیت مواجه می‌شوم. دیگر نمی‌توانم کار کنم، دخترم نمی‌تواند درس بخواند، حتی قدم زدن در خیابان برای ما تبدیل به یک کابوس شده است.»
با وجود این سرکوب‌ها، زنان افغانستان از پا ننشسته‌اند. در گوشه‌گوشه کشور، صدای مقاومت شنیده می‌شود؛ از اعتراضات خاموش گرفته تا بیانیه‌های شجاعانه و تلاش‌های مدنی در عرصه‌های مختلف. خبر صدور حکم بازداشت برای رهبر طالبان، هبت‌الله آخندزاده، و قاضی‌القضات این گروه، عبدالحکیم حقانی، از سوی دادگاه کیفری بین‌المللی به اتهام جنایات علیه بشریت، نوری تازه بر امیدهای این زنان تاباند.
شبکه مشارکت سیاسی زنان افغانستان این اقدام را گامی مؤثر در مسیر عدالت می‌داند و تأکید می‌کند که باید تمامی عاملان جنایات علیه زنان و مردم افغانستان به پای میز محاکمه کشانده شوند. در حالی که جهان ناظر بر این وضعیت است، زنان افغانستان همچنان در برابر ظلم ایستاده‌اند و برای ساختن آینده‌ای روشن‌تر، از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنند.
در کشوری که نیمی از جمعیت آن در سکوت اجباری فرورفته‌اند، مبارزه زنان افغانستان یادآور این حقیقت است که هیچ حکومتی نمی‌تواند برای همیشه صدای عدالت‌طلبی را خاموش کند.