فرخنده؛ کاهش و محدود شدن کمک‌های خارجی، که افغانستان را نیز در بر گرفته، پیامدهای ناگواری بر وضعیت اقتصادی و اجتماعی این کشور بر جا گذاشته است. توقف برخی پروژه‌های کمک‌رسانی، به‌ویژه در بخش‌های معیشتی و بهداشتی، باعث تشدید بحران انسانی شده و میلیون‌ها نفر را در شرایط دشواری قرار داده است.
با کاهش حمایت‌های بین‌المللی، بسیاری از مشاغل وابسته به این کمک‌ها از بین رفته‌اند. شماری از زنان در افغانستان می‌گویند که این وضعیت دسترسی آنان به مواد غذایی، دارویی و فرصت‌های کاری را به‌شدت محدود کرده است.
یکی از زنان که پیش‌تر در یک مؤسسه خیاطی فعالیت داشت، می‌گوید: «در آنجا لباس می‌دوختیم و در برابرش پول دریافت می‌کردیم. زندگی‌مان خوب بود، اما با بسته شدن این مؤسسه، از لحاظ اقتصادی و روحی آسیب دیدیم، چون دیگر کاری برای انجام دادن نداریم.»
همچنین برخی خانواده‌ها که پیش از این از کمک‌های بشردوستانه بهره‌مند می‌شدند، اکنون در شرایط بحرانی قرار گرفته‌اند. زنی دیگر که سرپرستی خانواده‌ای پرجمعیت را بر عهده دارد، می‌گوید: «شوهرم مریض است و خودم امکان کار کردن ندارم. کمک‌هایی که دریافت می‌کردیم خرج زندگی ما را تأمین می‌کرد. اما حالا من و شش دخترم گرسنه مانده‌ایم و حتی نان امروز را نداریم.»
طبق گزارش جدید یک نهاد پژوهشی بین‌المللی، سازمان ملل متحد در سال جاری میلادی برای کمک به حدود ۱۷ میلیون نیازمند در افغانستان به ۲.۴۲ میلیارد دلار بودجه نیاز دارد. اما تاکنون تنها ۲۷۹ میلیون دلار از این مبلغ تأمین شده است.
شهروندان افغانستان از نهادهای بین‌المللی و سازمان‌های بشردوستانه می‌خواهند که فعالیت‌های خود را ادامه دهند و نگذارند که بحران انسانی عمیق‌تر شود. کاهش منابع مالی و توقف پروژه‌های امدادرسانی، علاوه بر گسترش فقر، پیامدهای اجتماعی گسترده‌ای از جمله افزایش سوءتغذیه و بیکاری را نیز در پی دارد.
با ادامه این روند، نگرانی‌ها از تشدید بحران انسانی در افغانستان افزایش یافته و نیاز به اقدام فوری جامعه جهانی بیش از پیش احساس می‌شود.