رسانه فرخنده: نازنین محسنی، دختر جوانی از افغانستان، در برابر همه محدودیت‌ها و سختی‌ها ایستاد تا رؤیای تحصیل را زنده نگه دارد. پس از بسته شدن درهای مکتب‌ها به روی دختران، او مخفیانه به آموزش ادامه داد، از راه‌های پرخطر گذشت و بدون داشتن مدارک قانونی وارد پاکستان شد. با وجود همه مشکلات، او موفق شد بورسیه دانشگاه لینچبورگ آمریکا را به دست آورد. نازنین، نمادی از مقاومت و امید، اکنون در آستانه آغاز فصل جدیدی از زندگی‌اش قرار دارد—فصلی که از درد مهاجرت آغاز شد اما با تحقق رؤیاهایش در سرزمین جدید ادامه خواهد یافت.
نازنین محسنی در شهر لشکرگاه، مرکز ولایت هلمند، به دنیا آمد. خانواده او که زندگی‌شان وابسته به زمین‌های کشاورزی پدری بود، بعدها به ولسوالی جاغوری در ولایت غزنی نقل مکان کردند. در آنجا، نازنین از همان کودکی علاقه شدیدی به یادگیری نشان داد.
نازنین در گفتگو با رسانه فرخنده گفت:”صنف شش مکتب بودم که بعد از اسرار زیاد، فامیل رضایت داد که در کورس زبان انگلیسی شرکت کنم.” او که با انگیزه‌ای قوی یادگیری زبان را آغاز کرده بود، تلاش‌های بی‌وقفه‌ای کرد و در نهایت توانست در کابل امتحان تافل را با نمره ۹۶ سپری کند.
نازنین در مسیر آموزشی خود، بارها با موانع اقتصادی روبه‌رو شد. اما ضیا صمیم، استاد زبان انگلیسی او، نقشی کلیدی در موفقیتش داشت. به دلیل مشکلات مالی، نازنین توانایی پرداخت هزینه‌های کلاس‌های زبان را نداشت، اما استادش اجازه داد که بدون پرداخت هزینه در صنف‌ها اشتراک کند. این حمایت، نقطه عطفی در زندگی او بود.
با سقوط کابل و به قدرت رسیدن طالبان در سال ۲۰۲۱، زندگی نازنین، مانند هزاران دختر افغان دیگر، دستخوش تغییر شد. مدارس دخترانه بسته شدند، زنان از بسیاری از حقوق اساسی‌شان محروم گشتند، و امیدها به آینده‌ای روشن کم‌رنگ شد.
اما نازنین تسلیم نشد. او تصمیم گرفت مکتب را به‌طور مخفی ادامه دهد. نزدیک به یک و نیم سال، همراه با دیگر دختران افغان، به‌صورت پنهانی آموزش دید تا بتواند از صنف دوازدهم فارغ شود.
با وجود ممنوعیت تحصیل برای دختران، نازنین موفق شد در یک مکتب امریکایی به‌صورت آنلاین درس بخواند. در نهایت، او و جمعی از هم‌کلاسی‌هایش توانستند سند فراغت از صنف دوازدهم را دریافت کنند—گامی بزرگ در مسیری پر از چالش.
با گذشت زمان، قوانین طالبان علیه زنان سخت‌تر شد. فضای آموزشی برای دختران به شدت محدود شد و دیگر هیچ چشم‌اندازی برای ادامه تحصیل وجود نداشت. نازنین مجبور شد تصمیمی دشوار بگیرد: ترک افغانستان برای ادامه تحصیل.
“نه‌تنها من، بلکه بسیاری از دختران دیگر نیز مجبور شدند برای نجات آینده خود از کشور خارج شوند.” برخی از آنها با خانواده رفتند، اما بسیاری، مانند نازنین، مجبور شدند به‌تنهایی مهاجرت کنند.
نازنین با چالش دیگری مواجه شد: او پاسپورت نداشت. برای خروج از افغانستان، او مجبور شد به‌صورت غیرقانونی وارد پاکستان شود—سفری پرخطر، اما تنها گزینه ممکن برای زنده نگه‌داشتن رؤیاهایش.
پس از رسیدن به پاکستان، نازنین همچنان دست از تلاش برنداشت. او نه‌تنها به تحصیل ادامه داد، بلکه در یک آموزشگاه زبان انگلیسی به تدریس پرداخت تا هم تجربه‌ای جدید کسب کند و هم راهی برای تأمین نیازهای خود پیدا کند.
تلاش‌های نازنین سرانجام به ثمر نشست. او توانست بورسیه دانشگاه لینچبورگ را در رشته کامپیوتر ساینس به دست آورد. این موفقیت، حاصل سال‌ها تلاش، پشتکار و مقاومت در برابر محدودیت‌ها بود.
قرار است نازنین در سمستر خزانی سال ۲۰۲۵ تحصیلات خود را در این دانشگاه آغاز کند. او همچنان به رؤیاهایش وفادار است: “می‌خواهم تحصیل کنم، به زنان و دختران افغانستان کمک کنم، و روزی به کشورم بازگردم تا در ساختن آینده‌ای بهتر سهیم باشم.”
نازنین محسنی، نمونه‌ای از مقاومت، تلاش و امید در برابر تاریکی است. داستان او، نمایانگر سرنوشت هزاران دختر افغان است که در برابر فشارها ایستادگی کرده‌اند تا آینده‌ای بهتر برای خود و نسل‌های بعدی بسازند.
او یک دختر است، اما صدای هزاران زن افغان را در دل خود دارد—زنانی که می‌خواهند درس بخوانند، زندگی کنند و آینده‌ای روشن برای خود رقم بزنند.
گزارش: شکیلا گلستانی