
فرخنده: در کشوری که درس خواندن برای دختران جرم پنداشته میشود و حجاب اجباری به ابزاری برای سرکوب بدل شده، دختری از کوهستانهای مرکزی افغانستان تصمیم گرفت سکوت نکند. او نه تسلیم تهدید شد، نه اسیر ترس؛ صدایش را بلند کرد، علیه ممنوعیتها ایستاد و برای حق آموزش جنگید. اکنون، پس از سالها مبارزه خاموش و فرار از سرکوب، در قلب اروپا ایستاده تا از رؤیایی بگوید که طالبان نتوانستند آن را از او بگیرند: آزادی زن، آموزش و حق زیستن بیقید و ترس.
گلثوم کامیار، دختر جوانی از ولایت دایکندی افغانستان، پس از سالها ایستادگی در برابر محدودیتهای طالبان، اکنون در فرانسه به دنبال تحقق رویای آموزش است. او در مصاحبهای با فرخنده نیوز میگوید: «برایم غیرقابل قبول بود که در زندانی بهنام قانون نفس بکشم و بپذیرم که زنان حق آموزش ندارند.»
کامیار یکی از صدها دختر افغان است که پس از بازگشت طالبان به قدرت در سال ۲۰۲۱، با محرومیت شدید از حق تحصیل و مشارکت اجتماعی مواجه شد. او میافزاید: «با پوشیدن چادری، وارد دانشگاه میشدم؛ اما خیلی زود درها را بستند، بدون آنکه صدای ما را بشنوند.»
گلثوم با پشت سر گذاشتن شرایط دشوار و تهدیدهای امنیتی، تحصیلات خود را از قریههای محروم دایکندی آغاز کرد و در کابل با تلاش و حمایت خانواده، به کورسهای آمادگی کانکور راه یافت. انفجار خونین در مرکز آموزشی «کوثر دانش» که جان همصنفیهایش را گرفت، نقطهی عطفی در مسیر زندگی او بود. «در پیش چشمانم، دوستانم را از دست دادم. آنها فقط میخواستند درس بخوانند.»
با وجود این رویدادها، او تسلیم نشد و به تحصیل در رشته فزیک در دانشگاه ادامه داد؛ اما پس از بستهشدن دروازههای دانشگاهها به روی دختران، به اعتراضات مدنی پیوست و صدای زنان افغان شد.
فعالیتهای اعتراضی گلثوم، او و خانوادهاش را در معرض تهدید طالبان قرار داد. در نهایت، برای نجات جانشان، مجبور به ترک افغانستان شدند و به پاکستان پناه بردند. پس از دو سال زندگی در وضعیت نامشخص، گلثوم و خانوادهاش توانستند به فرانسه پناهنده شوند.
امروز، گلثوم در فرانسه میخواهد تحصیلاتش را ادامه دهد و به عنوان فعال حقوق زنان، مبارزهاش را ادامه دهد. او میگوید: «تحصیل برای زنان افغان تنها یک مسیر آموزشی نیست، بلکه راهی برای مقاومت، بیداری و رهایی از اسارت است.»
وی در پیامی گفت« این وظیفه ما است که نگذاریم دختران و زنان در افغانستان در اسارت باقی بمانند»، گلثوم تأکید میکند. او امیدوار است روزی تمام دختران افغان بدون ترس از قضاوت، خشونت یا تهدید، آزادانه در جادههای کشورشان گام بردارند، درس بخوانند و رویاهای خود را دنبال کنند.
گزارش: ص س